Bu ayet genelde Yaratıcının kıyamette inanmayanların amellerini değersiz kılacağı şeklinde anlaşılıyor. Burada ilgimi çeken tabir heba mensur (هَبَٓاءً مَنْثُورًا). Hebanın boşa gitme, uçuşan toz gibi manaları var. Mensur da saçılmış demek.

Aşağıdaki parçada ise bu tabir bu bu alem bağlamında kullanılıyor:

25:23’de inanmayan kimsenin amelleri kıyamette boşa giderken, bu parçada şehadet aleminde gözlemlediğimiz nizamdaki manalar, rabıtalar ve nisbetler ebedi saadet olmadığında burada boşa gidiyor. Bununla ilgili açıklamalar risalelerde çeşitli ahiret bahislerinde var. Benim için ilginç olan husus, yukarıdaki cümlenin 25:23’ü bu aleme bakar tarzda anlamaya bir örnek teşkil etmesi. Varlığın ahiret boyutu nazarımızda olmadığında, fena bulaşmış tüm amellerimiz yani edindiğimiz fani manalar ve kurduğumuz fani ilişkiler gözümüzde hiç derekesine iniyor ve bizi nihayetsiz bir iflas etmişlik psikolojisinin içine bırakıyor (bunu tam hissetmek ve görmek için durumumuzu şuurla tetkik etmek lazım). Hakikati olmayan böyle bir boşa gidiş bize “hayır, böyle olamaz” dedirterek ebedi saadetin varlığını buldururken, boşa gidişin kendisi cehennemi boyluyor.